سوگواره و نمایش میدانی حکایت پایداری در شهرستان کوار

طبق تجربه خودم جمع کردن بچه های پای این کار، کار راحتی نبود. ولی وقتی بچه ها را جمع کردیم بخشی ازشورو اشتیاق بچه ها برای آمدن پای کار این بود که قبل از تمرین نمایش، با هم بازی می‌کردیم.همه از بازی های دورهمی قبل تمرین خاطرات خوشی داشتند. اعضای مجموعه ما اکثرا بچه های کم سن و سال بودند.

ما محال بود جلسه ای درباره این قضیه بگیریم و تمرینی بکنیم و قبل و بعد جلسات و تمرین ها و اجراهایمان توسل نداشته باشیم. کار را با قرائت قرآن شروع می کردیم و با توسل و سینه زنی تمام می‌کردیم. این کارهای دلی و توسلات طوری بود که در اجرای صحنه ها دل بچه ها وصل می شد. برای صحنه غسل حضرت زهرا همه اشک می ریختند.

نوشتن آیتم ها را خودم انجام می دادم. در بحث نوشتن و تصویرگری بصورت خدادادی مستعدبودم. نمایش سوم و چهارم کلا خودم نمایشنامه نوشتم. حتی آیتم بندی و تدوین صوت و طراحی دکور و آموزش بازیگر همه را خودمان انجام دادیم. کار خلاقانه خودمان و بچه ها بود.

البته ذوق و سلیقه تاحدی جواب می دهد اما در گام های بعد آموزش هم لازم است. مثلا در بحث طراحی صحنه و بازیگردانی ذوق و سلیقه به تنهایی پاسخگو نیست. در ادامه راه علم و تجربه و استفاده ازتجربه اساتید لازم است.

شب اول اجرا وقتی نمایش تموم شد بیهوش شدم. چون کارخیلی سنگین بود.  تدریجا که با بچه های تیم منسجم شدیم یکسری کارها را به بقیه سپردم و تقسیم کارانجام شد.

اوایل راه انسجام زیادی نداشتیم وکار سخت تر بود. دوتا از بچه ها که از ده سالگی شان با هم راهیان نور می رفتیم و رفیق شده بودیم؛ هر هفته در مصلا پیش من می آمدند، در نمایش دوم هم در کارهای پشت صحنه همکاری کردند. در نمایش دوم یک فردی به نام اقای پیروی به ما ملحق شد چند نفر دیگر هم به ما معرفی شدند و در ادامه به ما پیوستند.

در نمایش اول هشت نفر بودیم. در نمایش دوم تعداد عوامل و بازیگران به سی نفر رسید. این افراد  هم کار اجرایی می کردند هم بازی می کردند.

چون اجرا ی اول را رسانه ای نکرده بودیم، خبر کار ما به گوش کسی نرسیده بود که به ما درخواست بدهند. تا اجرای دوم هنوز شناخته شده نبودیم. اجرای اول که فقط  500 نفر مخاطب محلی داشتیم. در اجرای دوم مخاطبین ما 1500 نفر شدند. امام جمعه کوار هم کار ما را دیدند و همین آشنایی بهانه ای شد که از ما حمایت کنند. چون کار قشنگی بود و در کوار هم تا آن زمان سابقه نداشت.

بچه های تعزیه هم از ما کمک خواستند. به امام جمعه کوار توضیح داده بودم و چون اعتماد داشتند و قبلا کارهای فرهنگی تربیتی ما را دیده بودند موافقت کردند و اجرای مشترک خوبی داشتیم و از نتیجه کار خیلی راضی بودند.

رسیدیم به کار سوم به نام حکایت اشک. تعدادی از دوستان را دعوت کردم. با بچه های قبلی هم مشورت کردم که می خواهیم برای اربعین این کار را انجام دهیم. چون زمان شیوع کرونا بود و مردم نمی‌توانستند به پیاده روی اربعین بروند.

یک مدیر اجرایی لازم داشتیم. یک نفر هم برای هماهنگی با ارگان ها و مدیریت مالی و رسانه ای لازم داشتیم. خودم هم پیگیر بودم ولی در طراحی صحنه هم مشغول بودم و وقت زیادی برایم باقی نمی ماند.

یک رفیق داشتم که از بچگی برای من بزرگتری کرده بود. هر جا لازم بود پدری کرده بود هر جالازم بود برادری کرده بود. او هم با چند نفر از دوستان پای کار آمدند. برای این نمایش اسلحه لازم داشتیم. یکی از رفقا در ارگان نظامی مشغول بود و به یاری ما آمد. یکی از رفقای رسانه ای را هم دعوت کردیم که جزو طراح های برتر هست. نود درصد بچه هایی که دعوت کرده بودیم کارهای قبلی ما را ندیده بودند گفنم می خواهم یک کاری انجام دهم که شبی دوهزار نفر بازدیدکننده داشته باشد. هنوز تا آن موقع خودم فکر نمی کردم که کارمان این همه فراگیر و سخت شود .

بعد از پای کار آمدن دوستان رفتیم با ارگان ها رایزنی کردیم که در حرم شهدای گمنام کوار اجرا داشته باشیم. اربعین سال 99 همه درگیر کرونا بودند وباید در فضای باز کار می کردیم. اوایل کرونا بود و مجوز گرفتن خیلی سخت بود. امام جمعه همه ارگان ها را به جلسه دعوت کرد. من هم صحبت کردم و شیوه کار را توضیح دادم. معاون پادگان الهادی که شهدای گمنام زیر نظر آنها بود گفت از طرف چه مجموعه ای آمدی؟ گفتم ما مجموعه ای نداریم. من یک جوان هستم می خواهم این کار فرهنگی را به کمک یک عده از مردم همین محل انجام دهم. گفت ما نمی توانیم همکاری کنیم، چون تو را نمی شناسیم مگر شوخی هست؟

نماینده فرماندار هم گفت: به عنوان مسئول ستاد کرونای شهرستان بخاطر کرونا اصلا اجازه چنین کاری نمی دهم. من عرق سرد روی پیشانیم نشست و سکوت کردم.

امام جمعه شروع به صحبت کرد وگفت ایشان از طرف من هست. او را می شناسم و اطمینان کامل دارم هرچه می گوید باید انجام شود. به ریس ستاد کرونا هم گفت مکان که سرپوشیده نیستو اجرا در فضای باز است. با رعایت فاصله استاندارد صندلی می گذاریم و با بلیط فروشی محدودیت نفرات واستفاده از یک سوم ظرفیت مکان هم انجام می شود. در این صورت اجرای برنامه در شرایط فعلی بلامانع است. البته اگر وضعیت قرمز شد وضع فرق می کند.در جلسه داشتم پر در می آوردم.

از جلسه که بیرون آمدم بچه ها را کنار شهدای گمنام جمع کردم و گفتم تا اینجا من و شما بودیم از اینجا به بعد دیگر آبروی امام جمعه است. طعم پدر معنوی شهرستان را امروز درک کردم. همانجا توسل داشتیم و عهد بستیم کار را به بهترین شکل انجام دهیم. باید اعتماد امام جمعه را جواب می دادیم.

از همان موقع کار اجرایی را شروع کردیم.  صندلی اجاره کردیم ورفتیم سراغ دکور. سه تا کفی تریلی آوردیم و دکور 15 متر در هفت متر زدیم. فلت خریدیم. لباس های مورد نیاز را از گروه تعزیه قرض گرفتیم. برای بچه های رسانه لنز حرفه ای اجاره کردیم و آموزش ها را شروع کردیم. کار آنقدر فشرده بود که فرصت نمیشد به منزل برگردیم. همانجا در جوار شهدا یک حسینیه بود که شبها می خوابیدیم. تبلیغات خوبی هم انجام دادیم. دو روز قبل از اجرا امام جمعه تماس گرفت و گفت توقول دادی اگر وضعیت قرمز شد تعطیل کنی. وضعیت ممکن است قرمز شود و اگر ستاد کرونا دستور داد، باید تعطیل کنی. گفتم چشم. ولی دلم خالی شد. رفتم ارامگاه شهدای گمنام وحسابی با آن ها خلوت کردم.

خدا کمک کرد و وضعیت قرمز نشد ما هم دومیلیون تومان صرف تهیه ماسک و مواد ضد عفونی کردیم.

سه شب اجرا داشتیم. شب اول دیدیم جمعیت مثل پیاده روی اربعین به سمت ما می‌آیند. هر شب بعد اجرا روضه داشتیم.

شب اول نورپردازما نتوانست بیاید و مریض شده بود. یکی از بچه ها که فقط نورپردازی را دیده بود پای دستگاه نشست. دستش میلرزید. بغلش کردم واز او خواستم خونسرد باشد. من هم اجرا می کردم هم پشت صحنه را مدیریت می کردم به نور هم حواسم بود.

اجرا که تمام شد، کنار سن بیهوش شدم. خیلی تحت فشار بودم. یک اتفاقاتی هم فشار را مضاعف می کرد. مثلا یک کوچولویی قرار بود در آیتم اسارت روی سن بیاید. هرچه دنبال او گشتیم، نبود. صدایش کردم دیدم لحظه اجرا رفته حلوا بخورد! خب کم سن بودند، ولی من حرص می خوردم.

شب دوم هم اجرا کردیم. شب سوم صندلی ها و چمن پر بود. عده زیادی هم سر پا بودند. جمعیت هشت نفره تیم اولیه پس از این اجرا به هشتاد نفررسید و مخاطب پانصد نفره ، تا شش هزار نفر افزایش پیدا کرد.